Adwent jest idealnym czasem na wyhamowanie, oderwanie się od codzienności, refleksję i lekturę Słowa Bożego. Mieliśmy w tym roku szczęście, że szósta edycja rekolekcji dla małżeństw 'Oto Oblubieniec' odbyła się właśnie w drugą niedzielę Adwentu. Cóż bardziej nam przypomina o czuwaniu, niż ewangeliczny opis panien roztropnych i nieroztropnych? Oto wyszły, aby czekać na miłość swojego życia i, jak się okazało, niektóre z nich zapomniały o najważniejszym. Fragment z Ewangelii wg. Św. Mateusza wprowadził nas w ten niezwykły czas przypominając o ciągłym zaproszeniu Boga do przyjęcia Go w naszych małżeństwach i rodzinach.
Zaproszenie Jezusa Oblubieńca skierowane do każdego człowieka szczególnie silnie wybrzmiało w naszych uszach i sercach. '"Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!" (Mt 25, 6) rozlega się głos o północy. Jezus Zbawiciel, zawsze wierny Oblubieniec, mówi do nas te słowa głosem pełnym słodyczy, troski i zrozumienia. Jemu zależy na naszej odpowiedzi udzielonej w pełnej wolności. Nic tak bardzo jak słowa zaproszenia nie potrafi skruszyć naszych zatwardziałych serc, najczęściej zajętych sprawami tego świata i zmartwieniami, które bledną w blasku zaproszenia, które jest jednocześnie hojnym darem. Jezus nie zaprasza nas po to, aby nas zniewolić i uzależnić od siebie. On zaprasza nas dając siebie całkowicie, abyśmy mogli otrzymać największy dar: Jego samego.
Miłość bez granic, która łączy Zwiastowanie, Narodziny i Zmartwychwstanie to tajemnice, nad którymi zawsze warto się zastanawiać. Małżonkowie uczestniczący w rekolekcjach mieli czas i okazję właśnie do tego: aby być razem przed Jezusem, aby z Nim rozmawiać, aby się do Niego przybliżać. Czas na dialog wobec najróżniejszych treści związanych z sakramentem małżeństwa przynosi często niespodziewane owoce dla małżonków i ich relacji. Wszyscy uczestnicy byli otoczeni modlitwą wielu różnych osób, zakonów, instytutów życia konsekrowanego, księży, sióstr, mniszek i małżeństw z całego świata.
Uczestnictwo kleryków w rekolekcjach poświęconych sakramentowi małżeństwa to piękny znak współpracy między sakramentem małżeństwa i kapłaństwa, a także znak nadziei na budowanie wzajemnych relacji w drodze do świętości. Młodzi seminarzyści w niezwykle energiczny sposób weszli w treści i aktywności z całą swoją młodością i entuzjazmem. Ich serdeczność, uśmiech, gotowość do pomocy i wspierająca nas wszystkich modlitwa wstawiennicza były wielkim bogactwem zarówno dla ekipy, jak i dla uczestników.
Można powiedzieć, że wszyscy mieliśmy okazję napełnić nasze lampy oliwą i z większą gorliwością czekać na przyjście Pana Młodego. Maranatha!
